Ürün Açıklaması

Malzemeler ve Teknikler

Popüler inancının aksine, cam üreticisi ve vitray sanatçısı ilk zamanlarda bile nadiren aynı kişi olabilirdi; Aslında, iki sanat nadiren aynı yerde uygulanmıştır. Cam yapımı işleri, en kolay bir şekilde, cam yapımı için gerekli olan muazzam yakacak odun, kül ve kum miktarının bulunabileceği bir ormanın kenarına kurulmuştu, oysa vitray-cam-pencere yapım atölyeleri normaldi. Büyük şantiyelerin yakınında kurulmuş. Dolayısıyla, vitray sanatçısı her zaman birincil malzemesi için cam yapımcısına bağlı olmuştur. Erimiş haldeyken metalik oksitler ile renklendirilmiş (yakut için bakır, mavi için kobalt , mor için manganez , sarı için antimon , yeşil için demir) - ortaçağ cam tabakaları bir cam kabarcığı üfleyerek, boru şeklinde şekillendirilerek üretildi, bir silindir oluşturmak için uçları kesmek, silindiri bir yandan uzunlamasına dilimlemek ve cam hala kırmızı sıcakken ve bükülebilir bir halde iken bir tabaka halinde düzleştirmek. Daha sonra bir fırında çok yavaş bir şekilde soğumaya bırakıldı, böylece düzgün bir şekilde tavlandı ve tasarım için gerekli olan şekilleri kesmek çok zor değildi. Bu cam tabakaları, parlatılmış cam olarak bilinen bir tür hariç, genel olarak bir temel renkle kendinden renklendirildiği için, bir pencerenin tasarımında bir renkten diğerine değişiklikler, sadece her birine ayrı cam parçaları eklenerek gerçekleştirilebilir. İstenilen renklerin

İster kazayla, isterse kasıtlı olarak, 12. ve 13. yüzyıllarda yapılan cam, vitray camlar için adeta ideal bir hamilik ve arıtma kombinasyonuna sahipti. 10 x 12 inç (25 x 30 santimetre) boyutunda olan tabakalar, hem yeterince düz hem de gerekli biçimlerde çok doğru bir şekilde kesilebilecek kadar ince idi, ancak yine de kalınlıkta yeterince değişken (1/8 inçten az [3 milimetre) ] renk derinliği bakımından zengin geçişlere sahip olmak için 5/16 inç [8 milimetre]. Ortaçağda ve Rönesans'taki cam teknolojisinin ilerlemesiyle, 13. yüzyılda mümkün olandan çok daha geniş, daha ince ve daha düz cam tabakaları üretme kabiliyeti ortaya çıktı. Bununla birlikte, bu gelişmedeki her ayırt edici aşamada, cam, kendi başına estetik bir unsur olarak görsel olarak daha az ilgi çekici hale geldi. Gotik Revivalistler daha sonra bu etkiyi fark ettiler ve 19. yüzyılın ortalarında, daha önceki cam üretim yöntemlerine geri döndüler. 12. ve 13. yüzyıl pencerelerinde kullanılan cama renk, doku ve gölgelendirme bakımından oldukça benzeyen “antik” camı geliştirdiler. “Antik” cam, günümüze vitray pencerelerde kullanılan temel malzemedir.